Sevgi Çiçekleri

sevgimi kusardı kalemim belki dizelere
donuk bakışlarımı sana dikerdi gözlerim
acıdan buz kesmiş gözyaşı ile suladığım çiçeklerim
ağlayarak kefenini giydirdiğim "sevgim"
artık gözüyaşlı şiirlerin müdavimiyim...

ve okşar içimi meltemin nefesi
her adımına işler yalnızlığı ümitlerim
bahtsız bir bedevidir belki de sözlerim
haykıramazdı sevgiyi dilim
bilinmez... sanırım lal olmuştu kalbim

Umuda Veda

Yürüyordum... Daralan ciğerlerimde soğuğun o acı, keskin mızrağını hissediyordum. Biraz soluklanmaya çalışıp tekrar koşuyordum. Başımdaki şapkam rüzgârla girdiği muhabereye yenik düşmüş, geçtiğim sokakların birinde savrulup gitmişti. Kabanımın içindeki ince pamuk kazağımın sırtıma yağlı bir kâğıt gibi yapıştığını hissediyordum. Üşüyordum... Adımlarımı kendi çöplüğünde pusuya düşürülmüş bir kişi edasıyla atıyordum. Rüzgârın azametli kollarında daha güçlü ve her güçlü gibi daha acımasız olmuştu soğuk. Geçtiği sokakların ardında bıraktığı yıkımın kibriyle kol geziyordu kar kokusu. Sokak içlerine sızan dondurucu soğuk, elmacık kemiklerimi kavuruyordu sanki...

Geçtiğim sokakların derinlerinde o korkunç görünümleriyle ve silahlarıyla askerler çıkıyordu karşıma. Ellerindeki meşalelerin ağır, yağlı kokusu tüm sokağı kaplıyordu. Yayılan kokunun öyle güçlü bir tesiri vardı ki, serseriler bu kokudan askerlerin geldiğini anlayabilirdi.

                                                                      …